آشنایی با 20 شاعر مشهور ایران؛ از گذشته تا معاصر
شاعران مشهور و ادبیات ایران همواره مورد توجه و تقدیر قرار گرفتهاند و جایگاه ویژهای در فرهنگ و ادبیات جهان داشتهاند. آثار آنان نمایانگر زیباییها و ارزشهای فرهنگ ایرانی بوده و در طول تاریخ، به عنوان منبعی از انرژی، الهام و اندیشه برای انسانها شناخته شدهاند. شاعران برجستهای که با آثارشان، ارزشهایی چون عشق، شجاعت و صداقت را به تصویر کشیدهاند.
آنان با استفاده از زبانی شیرین و آهنگین، داستانهایی از عشق و شور، از عظمت وجود و از زیباییهای طبیعت را روایت کردهاند. ادبیات ایران، از گذشته تا امروز به یکی از مهمترین زمینههای ارتباط مردم با زندگی و زیباییهای آن تبدیل شده است. شاعران معاصر نیز با آثارشان، ادامهی این روند را پیگیری کردهاند و با اندیشههای نو، به توسعه و تحول ادبیات ایرانی کمک کردهاند.
شاعران ایران با آثار ماندگار خود، همواره نمایانگرهویت فرهنگی و ادبی این سرزمین، برای نسلهای آینده باقی خواهند ماند. در تاریخ ادبیات کشور ایران، شاعران مشهور فراوانی وجود داشتهاند که هر کدام با سبک و احساسات منحصر به فرد خود، جایگاه ویژهای در ادبیات فارسی دارند.در این مقاله، تلاش کردهایم تا برخی از برجستهترینها را معرفی کنیم. با بینشی نو همراه باشید.
بخش اول؛ معرفی 10 شاعر مشهور گذشته ایران
رودکی
“ابوعبدالله جعفر بن محمد”، ملقب به رودکی، از نخستین شعرای مشهور ایرانی است که در دوران حکومت امیر نصر دوم سامانی، در قرن سوم و چهارم هجری شمسی فعالیت میکرد و به عنوان پدر ادبیات فارسی و اولین شاعر مشهور فارسیگوی شناخته میشود. او در روستای پنجکنت در نزدیکی نخشب و سمرقند، که امروزه در تاجیکستان واقع شده، به دنیا آمد.
او شاعری بسیار چیره دست بود که عواطف پیچیده انسان را به شکلی ساده اما تأثیرگذار به تصویر میکشید. رودکی نه تنها دیوان را خلق کرد، بلکه قالبهای مختلف شعری از جمله قصیده، غزل، مثنوی و رباعی را گسترش داد. او با ایجاد مفاهیم جدید و گسترش قالبهای ادبی، به عنوان یکی از بزرگترین شاعران تاریخ ادبیات فارسی شناخته میشود.
رودکی از پرکارترین شاعران ایرانی محسوب می شود. منظومه “کلیله و دمنه” و “سندبادنامه” از معروفترین آثار اوست. گفته میشود که آثار رودکی شش مثنوی و همچنین بیش از یک میلیون و سیصد هزار بیت بوده است اما اکنون فقط چند قصیده، غزل و رباعی باقی مانده است که تعداد ابیات باقی مانده را 1047 بیت می دانند.
دقیقی
“ابومنصور محمد بن احمد توسی”، ملقب به دقیقی، شاعری بزرگ و پیشرو در ادبیات فارسی است که در قرن چهارم هجری خورشیدی زندگی میکرد. او از طبقه دهقانان خراسان بوده و در دوره حکومت منصور بن نوح سامانی فعالیت میکرد. دقیقی، از پیشگامان حماسهسرایی به زبان فارسی بوده و پیش از فردوسی، سعی کرد داستانهای حماسی ایران را به نظم درآورد.
او با درخواست و تشویق نوح دوم سامانی، به نوشتن شاهنامه پرداخت. شاهنامهٔ دقیقی که با عنوان «خدای نامگ» نیز شناخته میشود، مجموعهای از ابیات است که قرار بود به پادشاه ارائه شود، اما به دلیل مرگ ناگهانی وی، کتاب تکمیل نشد. اثرهای باقیمانده از دقیقی نشان میدهد که او دارای سبکی کاملاً رسمی و مرسوم بوده است.
از دقیقی به عنوان یکی از استادان عهد سامانی یاد میشود که در ساختن قصاید و بیان مدایح شهریاران زبانزد بوده و ارزشمندترین آثار ادبی او در قالب شاهنامهٔ ناقص و قطعات شعری باقیمانده است. با اینکه زندگی وی به طرزی تلخ و ناگهانی به پایان رسید، اما نام ادبی و شعری او، به عنوان یکی از شاعران برجستهٔ ادبیات فارسی، همواره در تاریخ ادبیات ایران جاودانه خواهد ماند.
فردوسی
“ابوالقاسم فردوسی طوسی”، یکی از بزرگترین شاعران مشهور و حکیمان ایران، در سال 319 هجری قمری در روستای پاژ شهرستان طوس متولد شد. او از طبقهٔ دهقانزاده بود که درآن زمان از ثروتمندان جامعه بودند. فردوسی پس از مرگ دقیقی مسئولیت نوشتن شاهنامه را برای امیر منصور سامانی به عهده گرفت و پس از سی سال این اثر حماسی را به نظم درآورد.
“شاهنامه”، اثر بزرگ و جاودانهٔ حکیم ابوالقاسم فردوسی و مشهورترین آثار اوست. شاهنامه فردوسی اثری حماسی است که در آن از داستانها و رشادتهای جوانمردان ایرانی در جنگهای ایرانیان و تورانیان گفته شده است. این اثر به عنوان شاهکاری ادبی شناخته میشود و جایگاه والایی در ادبیات ایران و جهان دارد.
فردوسی نه تنها به عنوان یک شاعر بلکه به عنوان یک محافظ زبان و فرهنگ ایرانی نیز شناخته میشود که با شعرهایش، زبان فارسی را به شکوه و جلال خود بازگرداند. او در بین مردم ایران از جایگاه ویژهای برخوردار است و در تقویم رسمی ایران روز 25 اردیبهشت، روز بزرگداشت شاعر حماسه سرای فارسی گو، حکیم ابوالقاسم فردوسی نامگذاری شده است.
سنایی
“ابوالمجد مجدود بن آدم” معروف به سنایی غزنوی، شاعر مشهور و عارف بزرگ ایرانی در قرن پنجم و ششم هجری، در شهر غزنین متولد شد. او از بزرگترین صوفیان و شاعران قصیدهگو و مثنویسرای زبان فارسی است. سنایی با تأثیرگذاری در ادبیات فارسی و وارد کردن مفاهیم عرفانی به شعر، جایگاه برجستهای در ادبیات ایران دارد.
شاهکار او، کتاب “حدیقه الحقیقه” است که به عنوان یک حماسه عرفانی شناخته میشود. در این کتاب، سنایی به کاوش در رابطه انسان با خدا میپردازد و بیان میکند که خدا درون خود انسان حضور دارد و انسان برای خداشناسی باید ابتدا خودش را بشناسد. آثاردیگر او شامل دیوان شعر، سیرالعباد الی المعاد، کارنامهٔ بلخ، عشقنامه و عقلنامه میشود.
در آثارسنایی، مفاهیم عرفانی و اندیشههای فلسفی او به خوبی مشهود است. در آخرین سالهای زندگی، سنایی به عنوان پیرو یک استاد صوفی، زندگی خود را ادامه داد. او تأثیرات گستردهای بر ادبیات و عرفان ایران به جا گذاشت و بهعنوان یکی از شاعران برجسته تاریخ ادبیات ایران شناخته میشود.
عطار
“فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری”، یکی دیگر از برجستهترین شاعران مشهور و عارفان ایران است. او در سال ۵۴۰ هجری شمسی در نیشابور به دنیا آمد.او با تخلص”عطار” شناخته میشود و آثار بینظیرش در ادبیات فارسی جایگاه ویژهای دارند. عطار علاوه بر شعر، در زمینهٔ عرفان و تصوف نیز فعالیت داشت.
از جمله آثار معروف عطار، میتوان به “اسرارنامه” و “تذکرةالاولیا” و همچنین “منطق الطیر” اشاره کرد. آثار عطار نه تنها در ایران بلکه در سراسر جهان معروف و تأثیرگذار بوده است. او با کلامی ساده اما عمیق، به درک ماهیت هستی و نزدیکی به خدا پرداخت و با تمثیلهای زیبا و غنی، سبکی جدید در ادبیات فارسی ایجاد کرد.
عطار در زمان حمله مغولها در شهرش به قتل رسید. آرامگاه او در نیشابور واقع شده و به عنوان یکی از جاذبههای گردشگری این شهر شناخته میشود. هر سال در تاریخ ۲۵ فروردین، روز بزرگداشت عطار نیشابوری، مراسمی در سراسر ایران برگزار میشود تا یاد این شاعر بزرگوار ادبی، گرامی داشته شود.
مولوی
“جلالالدین محمد بلخی”، دیگر شاعران مشهور و عارف برجسته ایرانی، در قرن هفتم هجری قمری و معروف به مولوی یا رومی است. او در خانوادهای باسواد به دنیا آمد و با گذر زمان، زبانهای مختلفی را آموخت و سفرهای فراوانی را تجربه کرد. اما وقتی با شمس تبریزی دیدار کرد، زندگیاش مسیری جدید گرفت و مولوی را به یکی از بزرگترین شاعران عرفانی تبدیل کرد.
آثار برجستهی مولوی شامل “مثنوی معنوی”، “دیوان شمس” و”فی مافیه” هستند. مثنوی، کتابی است که به عنوان «قرآن فارسی» هم شناخته میشود و در آن، مفاهیم عمیق عرفانی از طریق حکایتها و قصهها به تصویر کشیده شده است. دیوان شمس نیز شامل غزلیات و رباعیات مولوی است که بیشتر به زبان فارسی نوشته شده است.
مولوی، به عنوان یکی از بزرگان ادبیات فارسی و از پیشگامان عرفان و فلسفه در جهان شناخته میشود. آثار وی به زبانهای مختلف ترجمه شده و در غرب به عنوان یکی از محبوبترین و پرفروشترین کتب شناخته میشود. مولانا در 5 جمادیالثانی 672، به وقت غروب شمس، جهان فانی را ترک کرد و آرامگاه او در شهر قونیه کشور ترکیه قرار دارد.
سعدی
“ابو محمد مشرف الدین مصلح بن عبدالله ” متخلص به سعدی، یکی از شاعران مشهور ایرانی در قرن هفتم هجری شمسی بوده است. سعدی، متولد شیراز و از خانوادهای مذهبی بود که در دوران کودکی به دلیل حمله مغولها مجبور به ترک زادگاهش شد. سعدی، با القابی چون “شیخ اجل” و “استاد سخن” شناخته میشود.
آثار او از جمله “گلستان” و “بوستان”، بهعنوان مرجع اصلی ادبیات و فلسفه اخلاقی فارسی شناخته میشوند. در گلستان، سعدی داستانها و حکایاتی از زندگی و تجربیات انسانی، را بیان میکند. بوستان نیز، دیگر اثر زیبای اوست که شامل شعرهای غزلی با موضوعات مختلفی از عشق، طبیعت، و انسانیت میباشد.
سبک سعدی، ساده و روان، اما عمیق و پر از غم و شادی زندگی بوده است. او در آثارش با استفاده از ضربالمثلها و حکایات، غنیترین معناهای انسانی را به تصویر میکشد. آرامگاه سعدی در شیراز، در مکانی به نام سعدیه واقع شده است وبه عنوان یکی از جاذبههای گردشگری مهم ایران، همواره مورد توجه گردشگران و ادبیاتدوستان قرار دارد.
نظامی
“الیاس بن یوسف بن زکی بن موید” معروف به نظامی گنجوی، نیز از بزرگترین شاعران ایرانی است که در قرن ششم هجری میلادی زندگی میکرد. او در شهر گنجه، جایی در جمهوری آذربایجان کنونی، به دنیا آمد و زندگی خود را در همین شهر سپری کرد. او در آثار خود از آثار بزرگان ادبیات فارسی مانند سنایی و فردوسی الهام گرفته است.
آثار برجستهای که از نظامی به جا مانده، شامل مجموعه “پنج گنج” یا “خمسه” است که پنج بخش متفاوت دارد. این بخشها شامل “مخزن الاسرار”، “خسرو و شیرین”، “لیلی و مجنون”، “هفت پیکر”، و “اسکندرنامه” میشود. هر یک از این بخشها داستانها و مضامین مختلفی را به تصویر میکشند که از جمله آنها میتوان به قصههای عاشقانه و افسانهای اشاره کرد.
نظامی علاوه بر شعر، در علومی مانند فلسفه، نجوم، حدیث، تفسیر و فقه نیزاستاد بود. او در زمینه داستاننویسی نیز فعالیت داشته که میتوان به مشهورترین آن به نام لیلی و مجنون اشاره کرد که تا به امروز جزء محبوبترین داستانهای عاشقانه در ادبیات فارسی بوده است.
خیام
“غیاثالدین ابوالفتح عمر بن ابراهیم نیشابوری” ملقب به خیام، یکی از شخصیتهای برجستهٔ ادبی و علمی ایران در قرن پنجم و ششم هجری شمسی و دورهٔ سلجوقی بود. او در نیشابور به دنیا آمد و زندگی خود را به پژوهشهای علمی و ادبی اختصاص داد. رباعیات خیام که اثر بسیارمعروف اوست به زبانهای مختلفی ترجمه شدهاند و شهرت او را به سراسر جهان رساندهاند.
خیام فیلسوف، ریاضیدان و ستاره شناس هم بود و در زمینه های علمی نیز فعالیتهای بسیاری داشت. او در زمان وزارت خواجه نظامالملک به محاسبه و تعیین جدول موسوم به تقویم جلالی کمک کرد و با محاسبات دقیق خود، به اصلاح تاریخ هجری خورشیدی پرداخت. تعدادی از آثار علمی خیام به زبانهای مختلف ترجمه شدهاند و همچنان مورد مطالعه و تحقیق قرار میگیرند.
او در زمینهٔ ریاضی و جبر نیز آثاری به جا گذاشته که هنوز هم مورد توجه بسیاری از دانشمندان و پژوهشگران است. خیام با تنوع فعالیتهای خود در حوزههای مختلف علمی و ادبی، به یکی از شخصیتهای برجستهٔ فرهنگی ایران و جهان تبدیل شده است و آثار وی همچنان به عنوان یکی از نمادهای ادبی و علمی جهانی شناخته میشوند.
حافظ
“خواجه شمسالدین محمد شیرازی” معروف به حافظ، از مشهورترین شاعران ایرانی قرن هشتم هجری شمسی بوده است. او در شهر شیراز مرکز فرهنگ و ادبیات ایران به دنیا آمد. او از آثار شاعرانی مانند سنایی، عطار، مولوی و نظامی الهام گرفت و عشق را به عنوان اصلیترین ارزش در هستی انسان قلمداد کرد.
دیوان حافظ، ارزشمندترین اثر او است که در آن حدود 500 غزل، 42 رباعی و تعدادی شعر در دیگر قالبها وجود دارد. او موفق شد غزل عاشقانه و عارفانه را با استفاده ازآرایه ایهام، ادغام کند. “سلطان الشعرا” و ” لسان الغیب” از لقبهای معروف حافظ میباشد.
آرامگاه حافظ در منطقهای باصفا از شهر شیراز قرار دارد که اکنون یکی از مهمترین مکانهای دیدنی و گردشگری شهر شیراز است. در تقویم ایران روز 20 مهر، روز بزرگداشت حافظ نامگذاری شده است. هر ساله در این روز دوستداران او در آنجا جمع میشوند و دربارهی شکوه و عظمت این شاعر حرف میزنند و در کنار آرامگاهش حافظخوانی میکنند.
بخش دوم؛ معرفی 10 شاعر مشهور معاصر ایران
همانطور که در این مرز و بوم از گذشتههای بسیار دور شاهد شاعرانی بزرگ بودهایم، در گذشتههای نزدیک نیز کم نبودهاند شاعران بزرگی که توانستهاند آثاری چشمگیر و ماندگار خلق کنند که فقط 10 نفر از آنها را نام خواهیم برد.
نیما یوشیج
نیما یوشیج،یکی از شاعران مشهور از خانوادهای بزرگ مازندرانی، در سال 1274 هجری شمسی در یوش متولد شد. پس از تحصیلات در مدرسه عالی سن لویی تهران، به کارمندی مشغول شد، اما به دلیل مغایرت با طبع خود این شغل را رها کرد. شاعری با سبکی نو و انقلابی بود، با اشعاری همچون “ققنوس” و “غراب” شهرت یافت. در سال 1338 به دلیل ذاتالریه درگذشت.
او علاوه بر شاعری بهعنوان داستاننویس و منتقد ادبی نیز شناخته شده است و دیوان شعر او از مهمترین آثار ادبی فارسی است. نیما با سرودن شعرافسانه، تحولی بنیادین در جریان شعر فارسی ایجاد کرد و به عنوان پدر شعر نوی فارسی یاد میشود. از مهمترین آثار نیما یوشیج میتوان به قصه رنگ پریده، منظومه نیما، شعر من و افسانه اشاره کرد.
محمد تقی بهار
محمد تقی بهار، ملقب به “ملک الشعرا”، از برجستهترین شاعران، نویسندگان، و ادیبان ایران است. وی در سال 1265 به دنیا آمد و در سال 1330 درگذشت. بهار علاوه بر شاعری، به عنوان یک روزنامهنگار، سیاستمدار، و ادیب نیز شناخته میشود. آثار او، از جمله منظومه چهار خطابه، سبکشناسی و دیوان اشعار، نمونههایی از دانش و فرهنگ ایران را به تصویر میکشند. بهار با کلامی بینظیر و زبانی زیبا، مانند جامی، در عرصه شعر ایرانی شهرت دارد و اثرات بارزی بر ادبیات فارسی گذاشته است.
سهراب سپهری
سهراب سپهری، یکی از برجستهترین شاعران و نقاشان ایران، در سال ۱۳۰۷ درشهر قم متولد شد او در شهر کاشان بزرگ شد. او در دانشکده هنرهای زیبا درس خواند و پس از تحصیل، به عنوان کارمند در شرکت نفت مشغول به کار شد اما هنوز هم به هنر و شعربسیار علاقمند بود. او علاوه بر شعر، به نقاشی نیز مشغول بود و آثارش در نمایشگاههای بینالمللی به نمایش گذاشته شد.
سهراب سپهری شعر خود را به سبک نیمایی آغاز کرد، اما به تدریج با دیدگاهی متفاوت، شعر خود را به سمت شیوهای جدید کشاند. از آثار معروف او میتوان به “صدای پای آب”، “مسافر” و “شرق اندوه” اشاره کرد. آثار او در قالب هشت کتاب منتشر شده است که اولین اثر “مرگ رنگ” نام دارد. سهراب سپهری در سن ۵۱ سالگی بر اثر سرطان درگذشت.
پروین اعتصامی
رخشنده اعتصامی “پروین” مشهورترین زن شاعر معاصر ایرانی است که در سال 1285 در شهر تبریز به دنیا آمد. اوفرزند یوسف اعتصامی، شاعر و مترجم آن زمان بود. پروین در مدرسه آمریکایی درس خواند و به سه زبان مسلط بود. او شاگرد اساتیدی چون دهخدا و ملک الشعرا بهار بوده است.
پروین در سن ۲۸ سالگی ازدواج کرد اما ازدواج او به جدایی ختم شد. او بعد از جدایی از همسرش در کتابخانه دانشسرای عالی به کار مشغول شد. او در سال ۱۳۲۰ و زمانی که ۳۵ سال داشت در اثر بیماری حصبه درگذشت. تنها یک دیوان شعر در قالبهایی مانند مثنوی از او به چاپ رسیده که دارای ۶۰۶ شعر است.
احمد شاملو
احمد شاملو، شاعر، نویسنده، روزنامهنگار و مترجم ایرانی، در سال ۱۳۰۴ متولد شد. او به نام تخلص “الف. بامداد” شناخته میشود و برخی او را “شاعر آزادی” نیز مینامند. شاملو بیشتر از همه به خاطر ترجمهی شازده کوچولو و شعرهایی که برای همسرش آیدا میسرود شناخته شده است. او به عنوان مبدع شعر سپید در ادبیات فارسی شناخته میشود..
آثار شاملو شامل دفترهای شعری با عناوین مختلفی مانند “هوای تازه”، “باغ آینه”، “لحظهها و همیشه” و “آیدا در آینه” میباشد. او به عنوان نویسنده داستان و فیلمنامهنویس نیز فعالیت داشت و مجموعه کتاب “کوچه” از آثار او است. شاملو پس از مدتی بیماری در سال ۱۳۷۹ درگذشت، اما آثارش همچنان در قلب مردم و ادبیات ایران جاودانه است.
فریدون مشیری
فریدون مشیری، شاعر معاصری که در دل تاریخ ادبیات ایران جایگاه ویژهای دارد. او در سال ۱۳۰۵ در تهران متولد شد. تحصیلات خود را در دارالفنون گذراند و سپس در اداره پست و تلگراف به کار مشغول شد. او به روزنامهنگاری و فعالیت در مجلات ادبی علاقه داشت. او هرگز تحصیلات خود را کامل نکرد ولی توانست در عرصه ادبیات شاعری پرآوازه شود.
نخستین مجموعه شعر او با نام “تشنه طوفان” در سال ۱۳۳۳ منتشر شد که نشان از استقبال عمومی از آثارش داشت. او بهویژه با شعر “کوچه” شهرت یافت که نمایانگر زیباییهای زندگی بود. از آثار مشهور دیگر او میتوان به “گناه دریا”، “ابر و کوچه” و “از دریچه ماه” اشاره کرد. او در ۳ آبانماه ۱۳۷۹ خورشیدی در ۷۴ سالگی در تهران در گذشت.
فروغ فرخزاد
فروغ الزمان فرخزاد شاعر معروفی که با وجود عمر کوتاه، اثری جاودانه بر جای گذاشته است. او در دورانی که شعر معمولاً مردانه بود، با شعری زنانه و مدرن، نمایی جدید از زندگی را به تصویر کشید. شعرهایش زنده، پویا و بدون مرز زمانی هستند، که همچون آینهای واقعی، واقعیتهای زندگی را به تصویر میکشند.
اشعار او به چندین زبان در سراسر جهان ترجمه شده و او را جزو بهترین شاعران معاصر ایران میشمارند. فروغ فرخزاد با “اسیر”،” دیوار” و “عصیان”، کار خود را آغاز کرده و با “تولدی دیگر” و”ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد”، جایگاه خود را برای همیشه در شعر معاصر ایران ثبت کرد. فروغ ، متولد 1313 در تهران بود و در سن 32 سالگی در صانحه تصادف در گذشت.
مهدی اخوان ثالث
مهدی اخوان ثالث، شاعر برجسته ایرانی، در سال 1306 در خراسان به دنیا آمد. او به خاطر تسلط بر شعر کلاسیک و معاصر، و همچنین موسیقی خراسانی مشهور شد. آثار او،دارای مضامین اجتماعی و سیاسی بوده و اغلب با لحن حماسی و صلابت بیان میشوند. اخوان ثالث، آثاری مانند “زمستان” و “آخر شاهنامه” را به جامعه ارائه کرده است.
وی با تخلص “م.امید” شناخته میشود و به عنوان یکی از بهترین شاعران معاصر ایران معرفی میشود. اشعار اخوان ثالث، از جمله “ارغنون” و “دوزخ اما سرد”، با استفاده از فرهنگ خراسان، عمیقاً در دلهای خوانندگان خود ریشه میزنند و او را یکی از شاعران برجسته و الهامبخش ادبیات فارسی میسازد.
شهریار
سید محمد حسین بهجت تبریزی، متخلص به شهریار، شاعری بزرگ ایرانی اهل تبریز بود که به دلیل شعرهای زیبا و ارزشمندش، در تاریخ ادبیات ایران جایگاه ویژهای دارد. او از جمله شاعرانی بود که با استفاده از زبان فارسی و ترکی، احساسات خود را با شکوه و زیبایی به تصویر میکشید. زندگی شهریار پر از ماجراها و اتفاقاتی بود که در شعرهایش به زیبایی بازتاب یافت.
از جمله شعرهای معروف شهریار میتوان به “علی ای همای رحمت”، “آمدی جانم به قربانت” و “حیدر بابایه سلام” اشاره کرد. وی در سال 1285 در روستای خشکناب متولد شد و پس از تحصیل در تبریز و تهران، به عنوان شاعری فراتر از مرزهای زبان و مکان شناخته شد. درسال 1367 به دلیل بیماری درگذشت و پس از فوت، در مقبره الشعرا تبریز به خاک سپرده شد.
هوشنگ ابتهاج
هوشنگ ابتهاج، ملقب به “سایه” از برجستهترین شعرای معاصر ایران بود که در سال 1306 در شهر رشت متولد شد. او دوران تحصیل ابتدایی را در زادگاهش سپری کرد وسپس برای تحصیل به تهران رفت و پس از آن، در سبکهای مختلف شعر مانند غزل، مثنوی و شعر نو به خلق آثار پرداخت. ابتهاج به دلیل آثارش، جوایز متعددی از جمله نشان عالی هنر برای صلح را دریافت کرد.
هوشنگ ابتهاج همچنین یک پژوهشگر برجسته ادبیات و موسیقی ایرانی بود. او در سال ۱۳۶۶ به آلمان مهاجرت کرد و مدتی فعالیتهای خود را در آنجا ادامه داد. کتابهایی همچون “سراب”، “سیاهمشق” و “بانگ نی” از معروفترین آثار اوست. او در سال1401، در کشورآلمان چشم از جهان فرو بست و آرامگاهش در باغ محتشم رشت قرار دارد.
کلام آخر
شاعران مشهوری که در این مقاله معرفی شدند، تنها تعداد اندکی از شخصیتهای ادبی ایران بودند. شاعران برجستهای که نامشان در این لیست نبود هم، قطعا درتاریخ ادبیات کشور ایران جایگاه ویژهای دارند.
منبع: www.tappersia.com